Aline aan tafel (7) (door)

De Regenboog Groep – 2017

 

Aline aan tafel bij de Boomspijker

Waar: Recht Boomssloot 52

Wanneer: vrijdagavond 18.00

Kosten maaltijd: 3 euro

Activiteit: het psychiatrie café (gratis toegang)

Aan een van de meest rustige grachten van Amsterdam centrum, de Recht (zonder ‘e’) Boomsloot, staat buurthuis De Boomspijker. Van buiten imposant en in prachtige Amsterdamse school-stijl. Van binnen een echt buurthuis: ruimtelijk, praktisch ingedeeld, schoon, maar met een gezellige inrichting (o.a. een solo-expositie), is het welkom vertoeven.

Beleefd vraag ik aan de meneer achter de bar: “bent u al open?”, waarop de meneer uitdagend antwoordt: “hoezo?”. Gelijk heeft hij, de setting en sfeer zijn informeel, en bovendien zal hij daar toch niet voor niks staan. Het vervolgens gearriveerde gezelschap vraagt ‘Ben’ of hij hen aan vier kopjes thee kan helpen, en Ben antwoordt wederom niet met “ja”, maar met: “als ik 32 bier kan maken, kan ik dit ook wel”, en hij kijkt met één recht en één scheeloog lachend naar mij.

Dan stel ik mij voor aan de gastvrouw van de psychiatriecafés Dini, die mij direct uitnodigt bij haar gezelschap aan te schuiven. Ze legt me uit dat er in Amsterdam vijf locaties zijn waar het psychiatriecafé gehouden wordt, en dat er zodoende meestal één café per week plaatsvindt. Bij elk psychiatriecafé wordt een spreker uitgenodigd, die over een aan de psychiatrie gerelateerd onderwerp vertelt. Ik voel me inmiddels thuis in De Boomspijker, en loop dan vervolgens ook vijftien zware borden al indekkend rond, en snijd een blok kaas in blokjes. Tijdens mijn bezigheden vraagt een meneer of er iets groeit in mijn buik (ja!), en vertelt hij mij dat we met ongeveer vijf jaar de komst van een matriarchale samenleving kunnen verwachten. Tevreden met het zojuist gehoorde zet ik me aan mijn taken.

Kok Andrea en Dini (beide werkzaam voor SCIP) lopen samen met een kar het eten naar binnen, en roepen daarbij dat als we willen eten, we met ons bord die kant op moeten komen: rijst, oranje groentecurry (wel zo toepasselijk want gister was het Koningsdag), raita, zelfgebakken naan en koriander voor wie het wilt. Het is heerlijk, en er wordt veelvuldig opgeschept door de tien aanwezigen die verspreid over vier tafels toch met elkaar communiceren. Het toetje van Griekse yoghurt, walnoten en honing is eveneens lekker, simpel, maar lekker.

Met een gezelschap van tegen de 30 mensen (die een tik van de molen hebben gehad, zoals een van hen het noemt) begint vervolgens het psychiatriecafé. Er is koffie en thee en er staan koekjes op tafel. Eerst worden de agendapunten besproken: het onderwerp van het volgende café (schuld en schaamte), de demonstratie op 6 mei tegen de Wet Verplichte Zorg (dat voor deze groep uitermate relevant én beangstigend is), het aankomende marxisme festival, en het psychiatrie café eindfeest op 30 juni.

Dan legt Heinz uit wat een ‘multiloog’ is: een gesprek met meerdere mensen, waarin de aanwezigen vertellen, hun persoonlijke ervaringen delen, waarop anderen kunnen reageren vanuit herkenning, of wat anders bij hen opkomt. Er worden geen tips en adviezen gegeven, want een veilig klimaat is het belangrijkste aspect van de multiloog. De multiloog begint, en de komende twee uur inclusief pauze word ik overweldigd en geraakt door de verhalen van de aanwezigen. Met de aanduiding ‘openhartigheid’ is dit psychiatrie café, met de extreem intieme aan bod gekomen verhalen, passend samengevat.

Ik wist niet wat ik kon verwachten, maar ik ben verrukt en verrast met deze vrijdagavond. Nooit tevoren maakte ik iets vergelijkbaars mee, en ik ben gek op nieuwe mensen leren kennen en nieuwe dingen meemaken.

 

Aline aan tafel in Buurtrestaurant Ondro Bong

Locatie: Zeeburgerdijk 53

Moment: zaterdagavond 18.00

Kosten: 5 euro

Bijzonder: maandag tot en met vrijdag is het een inloophuis

Je kan er makkelijk aan voorbijfietsen (wat ik deed), maar eenmaal gevonden is Ondro Bong een onmiskenbare plek voor rust en afzondering, gelegen op de kop van de Zeeburgerdijk. Een klein maar fijn huisje ‘onder de bomen’.

De vrolijke en vriendelijke Glenn, doordeweeks conciërge, vanavond gastheer, heet mij een warm welkom, controleert mijn reservering, schrijft mijn naam op weer een andere lijst en wijst mij waar de koffie en thee te vinden zijn. Ik ben nog niet gaan zitten aan de enige vrije tafel, of een jongeman vraagt mij of ik zwanger ben (ja!). Vervolgens vraagt hij mij het hemd van het lijf, en blijf ik niet achter in mijn nieuwsgierigheid naar hem. Een oprecht gesprek is het resultaat, waarbij vele facetten van ons bestaan aan bod komt. De buurman vraagt ‘Soeffren’ of hij inderdaad is afgekeurd, waarop volmondig bevestigd wordt. Geen onderwerp is te gevoelig of het bespreken niet waard.

Met mijn gezelschap van vier, en twee heren die beide als vrijwilliger actief zijn (geweest) voor De Regenboog vullen we een tafel. De gezelligheid is optimaal, iedereen kletst met iedereen (en veel!), ook buiten de tafels om. In Ondro Bong wordt het eten door de vrijwilligers super-de-luxe op tafel geserveerd (en afgeruimd). Eerst wortel-rettich-gember soep met huisgemaakte kaasstengels. Dan Zuid-Afrikaanse gehaktschotel met kousenband, banaan en appel, gele rijst met rozijnen, salade met bleekselderij en radijs, en bietjes. En tot slot fruit met (tot groot genoegen van mijn zus) ongezoete slagroom. Voor degene die geen hoge verwachtingen heeft is het een maaltijd die niet alleen verassend maar ook gewoon erg lekker is.

Intussen wordt aan tafel besproken hoe klein de stad Amsterdam is, zowel binnen De Regenboog als ook daarbuiten. Over de tafels heen wordt besproken wie van De Regenboog het beste kan koken (Edith, en daarna Geert en Ferry). Op de gigantische flat screen zijn beelden van Pim Fortuyn te zien, en op een andere muur de huisregels van Ondro Bong: 1) respecteer elkaar, 2) geen discriminerende – seksistische uitspraken, 6) geen krachttermen binnen onze ruimte, 13) het is verboden om in de vuilnisbak te spugen, enzovoorts. Tot slot biedt Glenn me een rondleiding aan, vertelt hij wie de gezichten op de foto’s zijn (de oudste bezoeker van Ondro Bong, inmiddels overleden, en verder vooral erg veel Glenn) en wijst hij mij op de gemakken en geneugten aldaar.

Ik ben moe, maar erg voldaan met een avond vol nieuwe indrukken, verhalen en mensen.

 

Aline aan tafel bij Huis van de Wijk Olympus

Waar: Hygiëaplein 10

Wanneer: vrijdagavond 18.30

Kosten: 5 euro

Gelegen aan een plein in de vorm van een Romeinse renbaan, in een rustiek Amsterdam zuid bevindt zich Het Huis van de Wijk Olympus. Voor mij een zeer vertrouwde plek, omdat tot een paar jaar geleden de dependance van het Montessori Lyceum hier gevestigd was, en ik daar de eerste drie jaar van mijn middelbare-school-puberteit doorbracht.

Met een druk op de knop gaan de deuren open, en meld ik mij voor het eten. De man bij de “receptie” wuift zijn hand in de richting van een ruimte met één lange, met Regenboog-logo-placemats ingedekte, tafel. Twee oudere vrouwen snuffelen in de boekenkast. Een oudere man en een oudere vrouw hebben al plaats genomen aan tafel, en verzuchten op mijn groet dat het vanavond rustig is, en ik mag gaan zitten waar ik wil.

Gelukkig was ik een vijftien minuten te vroeg, want we krijgen de bloemkool-aardappel-soep met goede dot crème fraîche (en niet hamblokjes, zoals vermeld in de menu-mail, wat tot even wat consternatie leidt) om 17.50 opgediend. Met enkele op-tijd-komers, en het bijna voltallige kookteam dat plaatsneemt, is de tafel uiteindelijke toch gevuld met twaalf vrouw/man gezelligheid.

Mijn aanwezigheid als nieuwkomer valt op, en ik word dan ook enthousiast bevraagd en krijg enthousiast verteld te horen hoe lang en vaak de andere aanwezigen hier komen of werken: iedereen is een regular. De persoonlijke verhalen vloeien rijkelijk. De oude man en vrouw eten beide elke vrijdag mee. De van origine Engelse Paul vertelt over dat hij enkele weken geleden een intensieve bypassoperatie heeft ondergaan, waarvan hij herstellende is. Paul praktiseert een eigenzinnige vorm van yoga door de tram voor je neus te zien wegrijden (en niet kunnen rennen) om vervolgens in alle rust op de volgende tram te wachten. De weken na de operatie viel Paul 7 kilo af omdat het zelf koken niet ging en hij zijn eetlust verloren had. Gelukkig tipte iemand hem de buurtrestaurants van De Regenboog, waar hij nu 5 avonden per week eet. Sinds De Regenboog in zijn leven is, is Paul al weer 5 kg aangekomen. De Regenboog “saved my ass”, zegt hij dan ook, en Paul is “happy”, voegt hij er aan toe.

Het gekwebbel wordt even onderbroken wanneer de lasagne met spinazie en bieten-ui-salade wordt opgediend, en men stilzwijgend de eerste hap heerlijke dikke en krokante laag kaas eet. Vervolgens vertelt Arnold dat hij vrijwilliger is bij de bijstandsbond, waar mensen met een inkomen op bijstandsniveau bijstand kunnen vinden voor een moeilijk gesprek met een instantie, of hulp bij het communiceren met schuldeisers. De buurman van Arnold is de enige echte kok van het gezelschap, want hij heeft ervoor geleerd. Momenteel is hij zoekende naar een leuke werkplek, en kwam via de vrijwilligerscentrale bij De Regenboog terecht om alvast wat ervaring te kunnen opdoen. Werken in De Kas of bij Toscanini is zijn uiteindelijke droom…

We eindigen de maaltijd met een verrukkelijke trifle van banaan, kwark, slagroom, Bastogne en karamelsaus, het eigen recept van de buurman van de buurman van Arnold.

De langst werkende kok van team Olympus is Mike, die dit al 2 jaar met veel plezier doet. Mike heeft hart voor de zaak en zegt mij en chef van het team Karina dat hij vindt dat ze “moeten gaan bokken, om er echt wat van te maken”. Karina op haar beurt vertelt dat het leuk zou zijn als de buurtrestaurants meer naamsbekendheid en dus meer nieuwe gezichten zouden krijgen. Zo is zij met collega Els eens gaan flyeren in de buurt, maar alléén aan de zonnige kant van de straat. Deze actie heeft een van de oudere vrouwen vanavond aan tafel opgeleverd. Hoe leuk zou het zijn als er nog meer zoals zij, of zoals de andere aanwezigen, aan tafel zouden schuiven, fantaseren wij samen.

Met de smaak van ui in mijn mond, en geschuurde darmen vanwege de ongewassen spinazie, maar met een brede glimlach en kilo’s aan energie fiets ik over mijn schoolplein weer naar huis.

 

Aline aan tafel bij de Buurtboerderij Ons Genoegen

Waar: Spaarndammerdijk 319

Wanneer: woensdag avond 18.30

Kosten: 5 euro

Tussen een begraafplaats, een veld met schapen, het spoor, een daklozenopvang en een hondentrainingscentrum, ligt Buurtboerderij Ons Genoegen. Het is de achterzijde van het Westerpark, maar het voelt als allesbehalve Amsterdam.

In de riante tuin genieten we van een net doorgebroken zonnetje en het ge-bèèèh van schapen, als om klokslag 18.35 de bel luidt ten teken dat wij onze eerste gang kunnen ophalen. In een binnenruimte versierd met kunstwerken die te koop zijn, sfeerverlichting en veel bloemen op tafel, en met zo’n 30 kleurrijke eters, is het aangenaam vertoeven.

De gemengde salade met pesto, mozzarella en brood smaakt goed. Aan de pesto, die wat overheersend naar Parmezaan smaakt, en het brood, dat geolied, zout en krokant is, valt af te zien dat er arbeid zit in ons voorgerecht. Er is simpel, maar zeker niet gemakkelijk gekookt. De aanwezigen springen op bij het klinken van de bel, en haasten zich al dringend naar de uitgave-deur voor de lasagne Marjolana (naar de kok vernoemd). De lasagne is zoals lasagne moet zijn: zowel goed gevuld als goed vullend. De tiramisu toe past er nog maar net bij, maar wordt dankzij de verstopte stukjes hazelnoot met genoegen naar binnen geschoven.

Aan de barvrouw op sokken vraag ik of zij al lang in de Buurtboerderij werkt, en ze zegt: “vier jaar”. Op de vraag hoe ze het er vindt, krijg ik het antwoord: “leuk”, en daarmee is het gesprek zo goed als ten einde gekomen. De tweede barvrouw die ik vraag of zij er al lang werkt (“twee jaar”), vertelt me dat er in de gehele Buurtboerderij drie mensen zijn die voor hun werk betaald krijgen, verder zijn het vrijwilligers, waarvan een goed deel dit als dagbesteding doet. Wat deze barvrouw prettig vindt is dat er in de Buurtboerderij (onder de medewerkers) een open klimaat heerst: er wordt met aandacht geluisterd naar ieders verhaal, en er wordt veel rekening met elkaar gehouden. De barvrouw vertelt openhartig over hoe zij met een depressie in de Buurtboerderij terecht kwam, en hoe zij zich sindsdien enorm ontwikkeld heeft. Aan de barman vraagt ze: “hoe kwam ik hier binnen?”, waarop de barman antwoordt: “je was toen erg in jezelf, nu heb je een grote bek”, en er wordt kostelijk gelachen. Aan bod in het gesprek met de barvrouw komt vervolgens onze baas Hans Wijnands, hoe vrolijk hij immer is, en hoe het lijkt alsof hij mascara opheeft. Als ik tenslotte de barvrouw een goede reis naar huis toewens (ze is met drukte niet graag in het ov, en moet soms zelfs de tram verlaten als het té druk is), zegt ze dat haar vriend haar komt halen. Ik besluit: “heel goed, daar zijn ze immers voor”, en we nemen als vriendschappelijke collega’s afscheid.

De Buurtboerderij is een plek waar ik al jaren kom. Het is een uitvlucht uit mijn dagelijks bestaan, en voor wat dat betreft een van de best bewaarde geheime plekken van Amsterdam.

 

Aline aan tafel in Huis van de Wijk De Tagerijn

Waar: Balbaostraat 18

Wanneer: donderdagavond 18.00

Kosten: 5 euro

Tussen de Postjesweg en de Jan Evertsenstraat (en de Admiralengracht en de Hoofdweg) zijn maar liefst drie grote pleinen. Eén ervan, het Balbaoplein, is een interessante mix van viezig aftands, super verzorgd en veel schoolplein-plezier. Eén keer eerder was ik in de Tagerijn, toen voor een bijeenkomst van de FNV. Vandaag word ik er hartelijk ontvangen door vrijwel alleen maar bekenden.

Aan tafel zitten vanavond tien mensen: drie van het kookteam, met José als chef, Paulus, Arnold, Soeffren, (nieuw gezicht) Usha, mijn vriendin Els en De Regenboog Groep-medewerker Ceciel. De aftrap vanavond is met een samosa met aardappel en doperwtjes, met een saus van yoghurt, munt, groene peper en koriander (in een milde en een pittige variant bereid). Chef José blijkt geen ervaring te hebben met de Indiase keuken, maar had dit idee al tijden in haar hoofd. Voor vanavond heeft José op internet gezocht naar een goed recept. Na het proeven kan ik beamen dat zowel recept als de uitvoering inderdaad goed zijn.

Voor de inmiddels negende keer dat ik in een buurtrestaurant mee-eet, ben ik nog steeds blij verrast met de ontwapenende openheid van de aanwezigen. De interesse alom zonder sociale bounderies whatsoever zijn te gek. Tijdens de Pukka (traditionele Indiase curry met kip) komt Jan binnenlopen en schuift aan. Jan is een bekende van de meeste eters, en wordt aangemoedigd zijn tranen te laten gaan, als hij vertelt over het verlies van zijn vrouw nog geen twee maanden geleden. Met een ouderwetse vorm van multi-focus (lees: 2 brillen over elkaar heen) is het bordje van Jan in no time leeg. Jan licht toe dat hij sinds gister weer probeert drie maaltijden per dag te eten…

Mijn buurman Paulus vraagt of ik van de Gestapo ben, omdat ik tijdens het eten aantekeningen maak. Ik vertel hem over ‘Aline aan Tafel’ waarop hij verzoekt om een schuilnaam en vervolgens zijn gehele carrière met mij deelt. Van het verassingstoetje (mangosoep met slagroomijs, banaan, ananas en bounty) is hij onder de indruk, want kan worden afgeleid uit zijn meermaals herhaalde woorden van waardering en enthousiasme.

 

Ik heb weer eens een mooie avond gehad, en datzelfde geldt voor Els, die haar ervaringen graag zelf deelt:

Met een vriendelijke ontvangst werd ik vanavond verwelkomt in buurtrestaurant De Tagerijn. Ietwat laat schoof ik aan, maar Ceciel stond al klaar met een heerlijke samosa (bladerdeeg gevuld met aardappel en doperwten). Alsof ik daar al jaren kom.

Aan tafel zat een klein, leuk gemêleerd gezelschap, mannen, vrouwen in verschillende leeftijden en met ieder een eigen verhaal. De sfeer was direct vriendelijk en open. De gesprekken gingen al snel over ´waar kan ik jou voor wakker maken midden in de nacht?´ Ik hoefde niet lang na de denken en riep direct: goede friet met mayo!

Vlak voordat het hoofdgerecht werd opgediend stapte er een nieuwe gast binnen (Jan) en vroeg wat verlegen of hij nog kon aanschuiven. Iedereen schoof direct een stukje op en er werd een plekje opgemaakt. Hij vertelde ons dat zijn vrouw twee maanden geleden overleden was. Dat ontroerde mij en ik dacht aan wat een mooi initiatief deze buurtrestaurants zijn. Niet alleen voor arme mensen of mensen die om een praatje verlegen zitten maar voor iedereen! Arm, rijk, jong, oud, dik, dun het maakt niet uit, iedereen is welkom! Met een volle buik van het heerlijke eten ging ik met een opgewekt gevoel naar huis! Iedereen mag er zijn! 

 

Aline aan Tafel in de Pijp

Waar: Tweede van der Helststraat 66

Wanneer: zondagavond 18.00

Kosten: 5 euro

Ik ben ontdekt! Of althans ik ben niet meer slechts een bezoeker, maar degene die erover schrijft. Twee regulars van de buurtrestaurants hebben een ‘Aline aan Tafel’ gelezen. Het stukje dat ze hebben gelezen ging over hen, en over één van hen zelfs met naam en toenaam. Gelukkig vond Soeffren het stukje leuk om te lezen, en na even na denken vindt hij het niet vervelend dat er over hem staat dat hij is afgekeurd. Mensen kunnen zo bevooroordeeld zijn, zegt Soeffren, ze denken dat het je eigen schuld is dat je bent afgekeurd, en dat je dus lui bent. Ik herken me in zijn gedachte, omdat ik tijdens een WW-uitkering telkens vergelijkbare reacties kreeg.

De Tweede van der Helststraat is een vrij vaak genomen fietsroute van mij door Amsterdam, maar nog niet eerder is mij het Buurtcentrum de Pijp opgevallen. Dat er om de hoek een kinderboerderij zit is mij eveneens onbekend.

De ontvangst is allerhartelijkst, ook wanneer Soeffren met een priemende vinger in mijn (zwangere) buik prikt om te kijken of de kleine jongen erin erop reageert. Ik ontmoet Arjan, vriend van Soeffren die al 15 jaar niet meer in Amsterdam is geweest, en het niks veranderd vindt. Als ik vraag waar hij en Soeffren elkaar van kennen, is “de psychiatrie” het antwoord.

We gaan aan tafel, en Ruud (mijn compagnon vanavond) en ik komen schuin tegenover elkaar te zitten. Door onze positionering maar ook door de mij inmiddels vertrouwde openheid en gezelligheid bij de buurtrestaurants is de tafel al snel verwikkeld in vele gesprekken. We krijgen een smaakvolle gazpacho opgediend, en Ruud wordt door twee mannen, Frans en Philip, ondervraagd. Jelle vraagt Philip of hij joods is, omdat hij een bretels draagt.

Voor het opdienen van het hoofdgerecht worden we ingelicht dat de pan met boontjes op de grond is gevallen, en dus dat we vanavond helaas geen groente eten. Het gemopper dat te horen is, is allesbehalve gemeend, en er worden nog veelvuldig grappen over gemaakt (“het eten was heerlijk, vooral van de boontjes heb ik erg genoten”). Frans is cartoonist vertelt graag nieuwe cartoonisten te helpen. Veel pupillen geven te kennen het eng te vinden om contact met hem te zoeken, maar dat moeten ze gewoon wel doen, vindt de Frans. Philip, die Nederlandse taalles geeft aan mensen die Nederlands als tweede cultuur hebben, valt bij: “we zijn allemaal mensen”.

De boon-loze maaltijd is op Indiase wijze bereidde lamsvlees met rijst en mangochutney, en de bordjes aan tafel zijn in no time leeg. Kok Karina vertelt dat zij stage loopt bij buurrestaurants van De Regenboog Groep, als onderdeel van de koksopleiding.

Eén aanwezige is zonder twijfel de meest bijzondere verschijning van de avond: een dame die tot in de puntjes verzorgd is. Als ik deze dame op de w.c. tegenkom, en haar complimenteer met haar mooie verschijning, doet zij uit de doeken dat ze er vanaf drie uur óf drie uur lang mee bezig is geweest.

We sluiten de maaltijd af met een heerlijke mango-mousse met gemberkoekje én een framboos, en foto’s van de pasgeborenen in de familie van Soeffren. Als Ruud en ik huiswaarts gaan ben ik voor een zoveelste keer verschrikkelijk enthousiast over een hele gezellige, en vooral een heel ‘ontspannen’ gezellige avond.

 

Aline aan tafel bij Buurtcentrum De Horizon

Waar: Hembrugstraat 156

Wanneer: vrijdagavond 18.00

Kosten: 5 euro

In een kolossaal gebouw (vermoedelijk voorheen een school) in stijl van de Amsterdamse School bevindt zich in een rustige straat in de Spaarndammerbuurt buurthuis De Horizon.

De verwachtingen zijn vanavond hoog omdat ik heb vernomen dat chef-kok Edith van De Horizon uitmuntend kookt. De blijdschap is dan ook groot als bij binnenkomst Edith inderdaad chef-kok van deze avond blijkt te zijn (samen met anders chef-kok, vanavond kok Geert én een voltallig kookteam, die naar Edith’s zeggen evenveel credits verdienen).

Omdat we niet kunnen kiezen waar te gaan zitten (er zijn drie tafels van acht, en drie tafels van vier) nemen we nog even plaats in de binnentuin. Twee heren vanuit de keuken komen bij ons aan tafel roken. De een, sigaar met filter, werkt net 2 maanden bij De Horizon is werkloos, en is blij dat hij wat te doen heeft en niet elke dag de hele dag televisie hoeft te zitten kijken. De ander, zelf gemaakte sigaret, werkt hier al 1,5 jaar, en ziet dus geen reden om er niet mee door te blijven gaan. De interactie, interesse en openheid zijn nu al (we zijn nog niet aan tafel gegaan) volledig des De Regeboogs, en ik voel me daar uitermate prettig bij.

Mijn tafelgenoot Josien en ik bestuderen het soort mensen dat vanavond bij De Horizon eet. Josien vraagt zich af of zij, hoogopgeleid en met prima betaalde baan, wel tot de doelgroep van de buurtrestaurants behoort. Voor zover ik weet, zeg ik haar, is er echter geen doelgroep van de buurtrestaurants. Iedereen, jong of oud, arm of rijk, sociaal of niet sociaal, gek of niet gek (eigenlijk is iedereen ‘gek’), is meer dan welkom.

We gaan aan tafel en krijgen een eerste gang: gazpacho. Edith licht toe dat het niet gazpacho ‘andaluce’ is, zoals vermeld op het menu, maar gazpacho ‘een ander Spaans woord met een –s’ met zoete meloen. De tafels zijn kort en onze drie buurmannen en wij zitten dicht op elkaar waardoor mijn aantekeningen maken opgemerkt wordt. Eén van onze buurmannen vraagt dan ook of ik recensies schrijf en ik besluit vanavond, om toch een beetje undercover te blijven, de aantekeningen mentaal te maken.

Met een van onze buurmannen raken wij in diepgaande gesprekken verwikkeld. Hij, voorheen in de technologie nu lerende voor counselor, is wereldwijs, en heeft zich zelfs verdiept in de sociologie (waar Josien en ik voor hebben gestudeerd). De gespreksonderwerpen volgen elkaar in rap tempo op: van door zelfreflectie je gevoel leren kennen om zo authentiek zelfsturend te kunnen zijn, naar sociologische theorie, naar de betekenis van leeftijd, en een evenredig gebruik van het lichaam over links en rechts, enzovoorts. Mijn al overwerkende hoofd dwaalt weleens af van de gesprekken, en op die momenten laat ik mijn ogen rusten op de prachtig gekapte, mooi geklede en gracieus bewegende drie dametjes die op de tafel achter Josien zitten. Ik meng me weer in het gesprek als het onderwerp ‘hipsters’ aangebroken wordt, en Josien en ik aan de 51-jarige man moeten uitleggen wat dat eigenlijk is…

De tweede gang, een voor het oog schitterend bord met roseval aardappels met paprika-knoflook-saus, een salade met gekleurde tomaatjes, olijven en avocado, en een mooi stukje gebakken dorade, doet ons zeer goed smaken. Een van onze andere buurmannen laat weten dat hij het moeilijk eten vindt, dat de sla moeizaam op zijn vork geprikt raakt, en ik laat hem mijn sla-schuif-methode zien. Nooit te oud om te leren.

Tijdens en na de derde gang van een bolletje zwart sesamzaad-ijs en een bolletje groene thee-ijs leren wij onze andere buurmannen kennen. Josien en ik bestuderen de foto van De Horizon die aan de muur hangt, en vragen ons af van wanneer de foto is. Mijn indruk is de jaren ’60, en buurman Bart (morgen gitarist op de Noordermarkt, maandag publieksmedewerker in Artis, en voorheen postbode) bevestigd mijn indruk. Maar, zeker weten zal buurman Bram het, die niet geschiedkundige is, maar die ouder is dan Bart en daarmee de jaren ’60 het meest heeft meegemaakt. Bram blijkt journalist te zijn en complimenteert mij op het gebloemde tweedelige pak dat ik draag, waarover ik vol trots weet te vertellen dat het van mijn oma is geweest.

Als ik Josien vraag naar hoe ze gegeten heeft, antwoord ze volmondig: “heerlijk”. Vooral de soep, met de onverwachte watermeloen, vond zij briljant. Gezellig napratend over een voor haar bijzondere en voor mij al weer vertrouwde avond, fietsen wij door een eindelijk doorgebroken zon naar huis.